Wat is nu echt zelfvertrouwen?

Veel mensen hebben een verkeerd beeld van zelfvertrouwen. Het wordt vaak gezien als egoïsme, arrogantie of zelfs een narcistische eigenschap. Dat kan soms zo overkomen, vooral bij mensen die zich onzeker voelen in de aanwezigheid van zelfverzekerde personen. Maar in werkelijkheid gaat zelfvertrouwen niet om luidruchtigheid of om iets wat je “hebt of niet hebt”. Echt zelfvertrouwen draait om zelfkennis en zelfrespect. Hoe beter je jezelf kent, met al je goede en slechte kanten, je eigenschappen, patronen en trauma’s, hoe sterker je vertrouwen in jezelf wordt. Zelfvertrouwen ontstaat uit zelfliefde: weten wat je waard bent, jezelf accepteren en tegelijkertijd de bereidheid hebben om te groeien. Het is een proces, geen eindpunt. In elke fase van je leven ontdek je jezelf opnieuw en leer je met nieuwe situaties omgaan. Soms voel je je onzeker, soms krachtig, en die wisselwerking hoort erbij. Uiteindelijk is zelfvertrouwen dus geen masker of façade, maar een innerlijke basis die groeit naarmate je jezelf beter begrijpt.

____

Ik had er voor een groot deel van mijn leven een heel verkeerd beeld bij, en ik denk vele van ons wel. Het voelde vaak aan als iets wat je hebt en in je zit of het was totaal onbereikbaar. Een soort glimp in de horizon. Mensen die heel aanwezig en luidruchtig waren en wisten wat ze wilde, of gewoonweg “het gemaakt hebben of binnen zijn” beschouwde ik als mensen die zelfvertrouwen hadden. In ieder geval dat soort type mensen, en wat ik ook altijd dacht is dat dat soort mensen één of meerdere van de onderstaande eigenschappen en kenmerken zouden moeten hebben zoals:

• egoïstisch,
• egocentrisch,
• me, myself and i mentaliteit, 
• narcistische kenmerken,
• aanwezig en luidruchtig,
• dametje/ heertje,
• attitude,
• zegt waar het op staat, ook al kwetst het een ander,
• direct,
• spotlight mentaliteit,
• Alles komt vanzelf aanwaaien, lucky girl/ boy syndrome,
• financieel stabiel en of overvloed,
• Komt met situaties en dingen weg,
• weet hoe ze moeten praten, 
• weet hoe ze anderen kunnen bespelen voor hun eigen gewin,
• manipulatief,
• dominant,
• risicogedrag,
• Opschepperig,
• beter weten,
• Ik voel mij superieur tegenover anderen.

Het lijstje kan nog wel langer worden maar het gaat er om dat je ‘hopelijk’ begrijpt wat ik hiermee bedoel. Ook veel dingen waarvan ik altijd dacht dat ik dat “absoluut” niet zou willen hebben omdat dat een eigenschap, kenmerkt of dergelijke was wat ik niet wilde als empatisch persoon. In het verleden heb namelijk een keer die stadium bereikt. Ik voelde me langere periode goed, zat lekker in mijn vel, was goed met mijn zelfontwikkeling bezig en dat kwam steeds meer tot uiting omdat ik dat dus zo voelde. Ik was ook bezig met zelfvertrouwen, eigenwaarde en zelfrespect en luisterde naar podcast die daarover gingen en wat ik allemaal zou kunnen doen wat ik dus ook deed. Met verschillende en eigenlijk vrij eenvoudige tools zoals gratitude, affirmaties, voice journalen en liefdevol zijn naar mijzelf. En het werkte, want ik ging het echt voelen vanbinnen… alleen realiseerde ik plots dat mijn attitude eromheen ook veranderde met een aantal van de bovenstaande eigenschappen en kenmerken die ik als negatief en big no no zag toen destijds en ging ervaren. Niet wetende dat dat eigenlijk super normaal is en bij het proces hoort, zo lang je maar trouw blijft aan jezelf. Maar op dat moment wist ik dat dus nog niet en schrok ik van die realisatie dat ik mijzelf arrogant begon te vinden, zelfs met attitude. Ik wilde niet dat de wereld mij in die daglicht zo zou gaan zien, want ik was en  ben nog altijd “veel te” aardig en wilde zo graag aardig gevonden worden. Voor mij was dat op dat moment echt uit den boze en was ik nog steeds bezig met validatie van buitenaf. Conclusie dat alles wat ik mijzelf had aan geleerd weer heb gelaten voor wat het was en door ben gegaan met mijn oudere zelf en mijn patronen “grotendeels als people pleaser”. Zo vreselijk zonde als ik er nu over ga na denken, maar goed als ik heel eerlijk er op terug kijk was ik er op dat moment er gewoonweg nog niet klaar voor en had ik de inzichten nog niet die ik nu wel heb ontvangen. Wat bovenstaande zit een kern van waarheid in...

Mom shaming is een groot ding voor moeders onder elkaar.

Een ander mooi voorbeeld is dat ik een keer een instagram post voorbij zag komen van een moeder die net was bevallen van een kleine frummeltje zo cute en dat ze vrij snel erna al strak in haar eigen lichaam zat. Jaloersmakend… yes absolutely, maar voor haar zo fijn als dat zo is en kan zijn. In mijn ogen gezegend en gewoonweg blij voor haar, en voor mij wetende waar ik aan mag werken voor mijzelf als het mij zou triggeren. Maar de comment sectie eronder was insane en soms zelfs onmenselijk als het ging om afgunst en jaloezie die op een negatieve manier werd geuit naar haar toe, mom shaming is echt een heel groot ding. En al helemaal mama’s onderling. Ik heb persoonlijk nooit geweten hoe massive dit was tot dat ikzelf moeder werd, en ik heb ook een goude regel wat ik na leef hierin anders wort ik helemaal leip… wat niet weet wat niet deert…. En wat ik daarmee bedoel te zeggen is letterlijk dat mensen van alles mogen vinden, denken, conclusies trekken en etc… zo lang ik niets van te weet, mij vooral niet bellen (ook al heb ik hele goede voelsprieten en intuïtie)… 

maar nogmaals de comments bij die prachtige moeder was zo insane dat ik zelf een reactie er op had geplaatst dat ze er niets van aan moest trekken wat al die anderen te zeggen hadden en zo fijn is dat ze al zo snel weer een prachtig lichaam had! Want een trigger hoeft niet lijdend te zijn naar anderen, want dat is gewoonweg iets van jouzelf, waar je aan mag werken en je onzekerheid.

Er zit een diepere kern van waarheid in wat niet iedereen kan waarderen

En het kan even slikken zijn en binnen komen als je het leest, want ik kan nu jou triggerens en wonden aanraken wat je misschien helemaal niet zou willen. en het klopt ook dat dit hard is, maar er zit ook een diepere kern van waarheid in. Een waarheid die dus niet iedereen kan waarderen en dat begrijp ik helemaal want het is ook niet leuk als iemand een spiegel voor jouw neus haalt, ik heb dat ook mee gemaakt. Vooral als je niet of nog niet weet hoe je ermee om moet gaan kan het heel confronterend zijn, heel je lichaam kan geïrriteerd of aan staan op een niet zo fijne manier. Een reactie erop geven met dat dit niet zo is, niet voor jou gelt, of wat er van vind, of misschien een excuus bedenkt of daadwerkelijke excuus hebt waarom iets is en waarom je iets doet of etc etc… yes yes i get it… allemaal herkenbaar… ik kan eerlijk zeggen dat ik dit nog steeds heb, alleen ga ik hier steeds meer en bewuster mee om. Juist omdat ik weet dat het vaak aan mijzelf ligt en niet aan de persoon in kwestie. Op uitzonderingen na natuurlijk dat als anderen echt over al je grenzen heen gaan en je uit gaan dagen op een disrespect volle manier, je ook getriggert wort op een andere manier. Er zijn altijd mensen die proberen het slechte in je naar boven te halen, en dat is op zijn zachts gezegd echt heel vervelend. Dan ben je terecht getriggert en dat ligt dan ook niet aan jou vind ik persoonlijk. Hoe je ermee omgaat is een ander verhaal want je hebt vaak wel controle over hoe je met een situatie omgaat, maar sommige mensen zijn zo intens dat het daadwerkelijk soms even iets naar boven komt wat uit onze macht is.  En je hebt meerdere uitzonderingen natuurlijk, maar over alles en iedereen zijn uitzonderingen en als ik dat allemaal uit moet gaan leggen en typen heb ik binnen no time een boek geschreven. want ik ga hier geen boekwerk van maken “wat ik rustig zou kunnen doen als ik dat wil, maar niet ga doen” plus gaat het om het grotere plaatje en dat het ook leesbaar blijft. Je kan er namelijk zelf zo diep induiken zoals je dat zelf zou willen en in hoe verre je hiervoor openstaat, want elke laag, elke emotie, elke eigenschap, elke trauma en gebeurtenis, met welke reden dan ook gaat vaak zo veel dieper dan dat we realiseren, en er zelf bewust van zijn. Net zoals dus zelfvertrouwen, we denken er van alles over het zelfvertrouwen, we hebben er een oordeel over, we trekken conclusies, en dat is bij ieder persoon weer anders. Plus als ik heel eerlijk ben, ook al zijn we met innerlijke heeling bezig, of met zelfontwikkeling… we blijven altijd op een bepaalde level conclusies trekken en een oordeel aan iets geven, wat dat ook mag zijn. Het kan namelijk ook onbewust gaan of doordat je niet lekker in je vel zit, en achteraf denken en realiseren dat je dus een oordeel had. Ik ben er ook van overtuigt dat dat gewoonweg grotendeels in ons zit en iedereen op zijn eigen manier dat heeft en op een zekere hoogte en tot uiting komt, want hoe je er uit eindelijk mee omgaat voor jouzelf en ook jouw omgeving is hetgeen wat telt. Als je voor jezelf er bewust van bent en kan zijn! Want we zijn allemaal mens, en geen robot. 

Maar goed even terug naar het onderwerp. Het moest namelijk geen boekwerk worden…

Je krijgt een bepaalde verantwoording voor jouzelf maar ook voor de ander.

Een poos geleden realiseerde ik dus ineens iets. Een aha moment waarbij ik dacht… zo simpel kan het eigenlijk allemaal zijn, maar ook weer niet als je weet hoeveel werk daar in kan gaan zitten voor jouzelf. Maar misschien na een groot gedeelte al te hebben gelezen dat je al wel weet wat ik bedoel of ga zeggen, ik ben er achter gekomen dat een ander woord/ omschrijving voor ‘echte’ zelfvertrouwen is; zelfbewust zijn/ zelfkennis.

That’s it. Niet moeilijker en niet makkelijker, zo simpel kan het zijn. Want eigenlijk komt zelfvertrouwen voort van binnen uit en je eigen innerlijke groei, en de ervaring die je op doet in het leven algemeen, aan jezelf ‘gaat’ werkt, jezelf beter leert kennen, nieuwe dingen ontdekt van jezelf en het belangrijkste van alles, je weet wat jij waart bent als mens. En als anderen of bepaalde situaties daar in niet kunnen voldoen of de energie niet klopt, je ze op een liefdevolle manier kan laten gaan because your good! En met your good bedoel ik mee te zeggen dat je niet afhankelijk bent van anderen, je eigenwaarde kent en die energie/ vibe om je heen wilt hebben die je zelf fijn vind. Natuurlijk wel op een respectvolle manier, maar weet ook dat dit voor jouzelf geld en niet voor de andere partij waarmee je, om het makkelijk te zeggen, breekt en laat gaan. In dat opzicht bij de mensen die er niet mee om kunnen gaan, gekwetst voelen, of niet begrijpen of willen begrijpen zal dit altijd een klap in hun gezicht zijn. Soms zelfs niet kunnen en willen accepteren en manieren vinden en zoeken om iets van je op te pikken of dat dat positief of negatief is. Het is dan ook van belang dat je dus voor jouzelf liefdevol kan laten gaan met respect maar soms ook echt duidelijkheid en direct moeten zijn naar de ander. Want met dit als voorbeeld en met zelfvertrouwen als onderwerp, heb je toch ook een soort van verantwoording voor jouzelf, maar ook voor een klein gedeelte naar en voor de ander. Want als ik iets geleerd heb is dat we graag duidelijkheid willen, want dan kunnen we door, of niet voor diegene die het niet willen horen. Persoonlijk vind ik dit een hele uitdaging vanwege mijn people pleaser syndroom, ik wil(de) graag aardig gevonden worden en dit komt zeer zeker nog boven water, vooral als ik langere periode vermoeid ben. Wat een negatief uitwerking kan hebben voor de ander en sowieso voor mijzelf. Maar ik weet dit van mijzelf, en soms heb ik even weer die reminder nodig zo dat ik terug moet trekken van alles en iedereen (op mijn gezin na dan). Dit is mijn verantwoordelijkheid naar mijzelf toe. Het proberen te accepteren dat dit er allemaal is en er mag zijn, jezelf herpakken en doorgaan waar je gebleven was. Dit is een stukje zelfkennis, ik weet wat mijn valkuil(en) is en dat probeer ik te accepteren van mijzelf zo dat ik dus niet hard ben als het weer naar boven komt drijven. En elk nieuw fase in mijn leven komen weer nieuwe en oudere aspecten in een nieuw jasje naar boven waar ik dan weer aan mag werken naar boven, dus… 

Onzekerheid en zelfvertrouwen gaan eigenlijk hand in hand

…Als je erover na gaat denken ben je heel je leven bezig met jezelf te leren kennen en herontdekken in eens steeds andere levensfase, waarbij je weer onzeker wordt van nieuwe aspecten van het leven, leert te accepteren voor wat het is, jezelf opnieuw leert kennen en daarin je draai gaat vinden. Dit heeft letterlijk iedereen, want zelfs de mensen met zelfkennis en zelfvertrouwen gaan door allerlei fases in het leven waarop ze dit mee maken, zichzelf opnieuw leren kennen en weer verder gaan of zelfs een andere koers nemen omdat het niet meer voor hun weg is gelegd. Als je alle boeken gaat lezen over zelf ontwikkeling of podcast luistert of gaat luisteren maakt iedereen dit mee. We proberen ook overal op wat voor manier dan ook informatie te winnen en andermans perspectief van wat misschien kan bijdragen in hun leven, of juist niet omdat het niet werkt maar daardoor er achter “kunnen” komen wat wel werkt voor ze. Door onszelf steeds beter te leren kennen, krijgen we door middel van zelfrespect, rust van binnen uit en ervaringen van het leven zelfvertrouwen. Sommige hebben dit al vrij snel in het leven door, de ander doen hier wat langer over om het überhaupt te realiseren. dat AHA moment, en eraan te willen werken. Voor mij was dit ook wel een flinke eye opener op veel aspecten in het leven. Waardoor ik dingen uit het verleden ook weer iets meer los heb kunnen laten. Ik ben inmiddels 33 maar op mijn 27e begon ik bewust de weg van zelfontwikkeling met veel ups en down momenten, en het gevoel dat ik heel veel had in te halen omdat ik dit voor mijn gevoel nog niet zo lang doe… maar ook dat gevoel is normaal in mijn ogen, want het voelt ook als een heel groot verlies van jezelf als je op latere levertijd er pas mee aan de slag gaat. Ook al wort er zo gezegd dat het nooit te laat is en dat het verleden het verleden is en we leven in het nu dus focus daar op mentaliteit, wat ergens ook zeker klopt, gevoelsmatig en in praktijk werkt dit toch echt wel anders. Weet dat ook voor jouzelf en je zelfliefde! Want ook al ben je bezig met helen, vanbinnen laat je iets achter wat soms als dood gaan voelt. Een afscheid van je oude zelf met alle voorgaande fases. Hier heb ik nog altijd moeite mee, omdat ik dit heel intens ervaar en veel verdriet van kan hebben. Zelfs zo erg dat ik er paniek aanval van kan krijgen. Want zodra je een stap vooruit zet in het leven, is er ook iets waarvan we afscheid van moeten nemen, en dat is een pijn die ik niet uit kan leggen. En er is ook nooit gezegd dat veranderingen makkelijk is, want alle soorten veranderingen dragen verschillende emoties, herinneringen en ervaringen met zich mee. Net zoals dat je leert jezelf te kennen en jezelf gaat vertrouwen. Dus dat allemaal gezegd te hebben gaat onzekerheid en zelfvertrouwen hand in hand samen, het balans van een stap vooruit en iets achter moeten laten. Zoals yin en yang, het balans van het een en de ander. Dus we hoeven niet te denken en te verwachten van onszelf dat als we weer even onzeker zijn geen zelfvertrouwen meer hebben, dat kan namelijk wel. Sterker nog, als je ergens veel van af weet of gepassioneerd over bent, ga je vaak met zelfvertrouwen en veel enthousiasme erover praten met anderen en of uitvoeren, terwijl met iets anders waar je geen kaas van hebt gegeten met veel onzekerheid alles doet omdat je nog niets van af weet en of niet weet hoe je het moet doen. Wat je steeds meer gaat leren omdat je het letterlijk beginnend lerend aan het doen bent. You get the point right…? En als het of iets echt niet wilt, is dat ook oké. Misschien is het dan niet voor je weg gelegd of simpeler gezegd niet jou expertise, maar voor iemand anders wel die jou daarmee kan helpen of het overneemt.

Nog wel even een dikke disclaimer:

Dit is hoe ik ‘nogmaals zeggende’ het zie, ervaar en beleef.